Meesterproef – HvA Storylab

Skinny Shaming

By Janet Feenstra April 5, 2023 April 5, 2023 Artikel, Crossmediaal, Gezondheid, identiteit en imago, Maatschappij, Meesterproef, Meesterproef

Verhaal 1: Vreselijk dun

‘Vreselijke dun’

Ik kan me nog goed herinneren dat ik als klein meisje achter in de auto zat met een vriendinnetje. Haar moeder reed. Ze vroeg aan me of ik een koekje wilde. Ik wees het af, het leek me niet zo lekker, zoals wel meer kinderen erg kieskeurig zijn in wat ze willen eten. Ze schrok en zei vervolgens: “Maar je bent al zo vreselijk dun.” Het viel stil in de auto, ik keerde in mezelf.

In mijzelf keren in een poging van de aardbol te verdwijnen is iets wat ik regelmatig deed. Want met regelmaat hadden kinderen, maar dus ook volwassenen, de sterke neiging om mij erop te wijzen hoe vreselijk dun ik wel niet was. Het is een pijnlijke gedachte dat ik me daarvoor nul zorgen maakte over hoe ik eruitzag. Ik begon pas naar mezelf te kijken toen anderen begonnen te wijzen.

Froukje (25) had ook geen moeite met haar lichaam totdat haar polsen werden vastgepakt. Om te kijken of ze hun hele hand er om konden doen. “Dat kon, ze waren toen helemaal in shock. Ik begon me af te vragen; ben ik echt zo dun dan? Ik vond het namelijk wel meevallen. Maar blijkbaar was ik in de ogen van anderen dunner dan gemiddeld.”

‘Heb jij anorexia?’ vroegen twee meiden lachend aan Silke (24), ze waren het tafereel aan het filmen. “Ik wist niet eens wat dat was, maar sindsdien hoorde ik het steeds vaker. Vooral toen ik ouder werd. Mijn lengte ging omhoog maar mijn gewicht bleef achter. Op dat moment besefte ik dat ik anders was, dunner.”

Mentale klachten
Froukje en Silke aten beiden meer dan hun leeftijdsgenoten. Ze zijn fit en gezond. Ik ook, maar mijn mentale gezondheid verslechterde met de tijd. Goed kan het in elk geval niet zijn geweest om zoveel commentaar te leveren over het uiterlijk van een kind.

Froukje: “Ik werd onzeker. Ik dacht continue na over wat anderen over mij dachten. Dat kost heel veel tijd. Het belemmert je in heel veel dingen. Ik had geen tijd meer om te genieten van mijn leven of mezelf te ontwikkelen. Dat vind ik erg jammer.”

Silke: “Ik voelde me altijd wel minderwaardig, vooral tegenover jongens. Ze vonden mijn vriendinnen leuker omdat ze voller waren. Ik heb heel veel gedacht; ik ben niet goed genoeg.”

Skinny Shaming
Skinny Shaming is een serieus probleem. Het moet net zo serieus genomen worden als Fat Shaming. Froukje: “Iedereen wordt aangeleerd dat je iemand niet dik mag noemen, maar het is niet duidelijk dat je dunne mensen ook niet naar beneden mag halen.” Silke: “Iemand dik noemen heeft een hele andere lading dan iemand dun noemen, terwijl de emotionele effecten precies hetzelfde zijn.”

Nasleep
Silke kijkt nu een stuk positiever naar haar lichaam dan toen ze een tiener was. Ook Froukje heeft leren te relativeren. Toch merkt ze af en toe nog de nasleep van wat de vele opmerkingen met haar hebben gedaan. “Ik ben nog steeds af en toe onzeker, af en toe bang voor een opmerking. Maar ik weet nu wel hoe ik ermee om moet gaan. Toch denk ik dat als mensen vaker hun opmerking voor zich hadden gehouden, dat ik anders had gedacht. ”

Ook ik voel me af en toe nog heel slecht over mezelf. Kom ik te laat bij afspraken omdat ik ineens begin te twijfelen over mijn outfit. Ben ik super zelfbewust als ik in een topje op een festival sta en heb ik moeite met omkleden op het werk. Dit allemaal omdat er een hele hoop mensen toch denken dat het prima is om dunne mensen erop te wijzen dat ze dun of zelfs te dun zijn. Kleine grapjes of goedbedoelde adviezen, het is allemaal niet nodig. Wat we nodig hebben is acceptatie van elk lichaam.

Verhaal 2: Ik heb God gevraagd

Ik heb God gevraagd,

Waarom ik anders was,

Waarom ik geen ander lichaam had,

Ze kijken naar me,

Vragen aan me,

Of ik wel eet.

En of ik breekbaar ben.

Ik heb God gevraagd,

Waarom ik anders was,

Waarom hij me geen ander gaf.

Ze gaan rond me staan

Ze raken me aan,

Of ik wel weet,

Dat ik alleen ben.

God, Ik hoef deze niet meer,

De mijne is kapot.

Hij doet niet wat ik vraag,

Het lichaam is op.

Mijn lichaam is er klaar mee,

Klaar met afgunst en zelfhaat.

Schouders naar achter, kin omhoog.

Mijn lichaam is het wel waard.

Ik heb God bedankt,

Voor het lichaam dat ik heb,

Dat alles het doet,

En dat ik gezond ben.

Fascinerende verhalen uit de metro

By Maatschappij Redactie April 3, 2023 April 3, 2023 Meesterproef

Wie herkent het niet? De nieuwsgierigheid naar reizigers in de metro.
waar gaan iedere passagier heen en waarom?
Met die centrale vraag in mijn achterhoofd besteeg ik de ijzeren rups die het centrum van Amsterdam doorkruist.
Daar maakte ik een podcast en schreef ik een aanvullend gedicht over de nieuwsgierigheid.

VERHAAL 1 – Gedicht

Die vrouw met de hond

De man met het accent

Die jongen met de bril

De toerist die hier niks kent

Ik wil weten waar ze heen gaan

Waar komen ze vandaan?

Vast fantastische verhalen

Nieuwsgierig, van kinds af aan.

Ik besloot brutaal te vragen

“Hallo, waar gaat u heen?

Als u geen antwoord wil geven

Loop ik door,

Direct, meteen.”

Eerst die vrouw gevraagd

Werkt in Noord en gaat naar huis

Reisde terug naar Huis

Thuis was Amersfoort

De volgende ondervraging

De man die naar Den Haag ging

Blij was met de metro

Zonder de vertraging

En dan die pensionaris

Die tijd had, wat van haar is

Ze mist station Sixhaven.

Die niet kwam maar wel al klaar is

Ineens stonden daar te kijken

Medewerkers van de GVB

Opnemen in de metro

Dat mag niet, stop er mee.

Ik ben toch niet onaardig?

Wel brutaal niet onbeschoft!

Ik vind het maar merkwaardig

Flauw dat het niet mocht

Die vrouw met de hond

De man met het accent

Die jongen met de bril

De toerist die hier niks kent

Ik wil nog steeds weten waar ze heen gaan.

Waar komen ze vandaan?

Want het zijn fantastische verhalen

Dus ik blijf brutaal maar netjes vragen,

Ik blijf doorgaan

VERHAAL 2 – Podcast

Hoe draagt 4 Da culture bij aan de hiphopcultuur in Nederland?

By Jason Macintosh April 3, 2023 April 3, 2023 Meesterproef, Meesterproef

Het Hiphop evenement 4 Da Culture

Hiphop feesten zijn tegenwoordig niet weg te denken uit de Amerikaanse festival wereld, maar ook in Nederland stijgen hiphop concerten de laatste decennia aardig aan populariteit. Van zowel wekelijkse concerten op verschillende poppodia tot grote, uitverkochte festivals met duizenden bezoekers. Het Nederlandse Hiphop evenement 4 Da Culture staat er dan ook om bekend om een andere kant van de Hiphopmuziek uit Nederland te belichten. Door opkomende artiesten een podium te geven hoopt de organisator een verschil te maken binnen de Nederlandse Hiphop scène. Hoe is het evenement 4 Da Culture uit Nederland ontstaan?

Het hiphop evenement 4 Da Culture wordt jaarlijks georganiseerd door Marwan Farag, bekend als de artiest en engineer Taze. Het houdt plaats bij het poppodium Duycker in Hoofddorp met een capaciteit van ongeveer duizend bezoekers. Zittend in de studio vertelt Marwan zijn verhaal over hoe het evenement tot stand is gekomen. “Ik maak al vanaf mijn veertiende muziek, het begon allemaal met een droom en het freestylen op een oude zolderkamer” vertelt Marwan. “Ik keek op naar grote Amerikaanse artiesten en droomde ervan om ooit op een dag zelf ook op te mogen treden”.

“Door de jaren heen heb ik mij als artiest zijnde dan ook erg ontwikkeld en ben ik mijn droom achter na gegaan. Zo deed ik als tiener mee aan meerdere talentenjachten bij het poppodium in Hoofddorp en bezocht ik regelmatig de hiphop concerten. Hierdoor kwam ik op jonge leeftijd in contact met één van de programmeurs van het poppodium en werkte ik mijzelf in de schijnwerpers. Door hard te werken kreeg ik het na anderhalf jaar voor het elkaar om als openingsact op te mogen treden voor grote Nederlandse acts” vertelt Marwan. “Het voelde alsof mijn droom uitkwam”.

Na meerdere succesvolle edities stopte het poppodium in 2019 met het organiseren van de bekende hiphop concerten. “Ik vond het erg betreurend maar toch voelde het alsof ik een verschil kon maken. Een aantal maanden verder kwam ik plotseling op het idee om zelf een klein hiphop evenement te organiseren. Het begon met een plan van aanpak en zag het al helemaal voor mij. Ik kwam op de naam 4 Da Culture omdat ik iets wilde beteken voor de Nederlandse hiphopcultuur. Het leek mij tof om opkomende artiesten een podium te bieden net zoals het mij ooit ook is gegund” vertelt Marwan.

“In januari 2020 stuurde ik een mail naar het poppodium met de vraag of ik mijn idee mocht pitchen. Een aantal dagen later kreeg ik een enthousiaste reactie en werd ik uitgenodigd door de programmeur van het poppodium. Na een goed gesprek te hebben gehad kreeg ik een akkoord, mijn dag kon niet meer stuk”. Toch zat het voor Marwan niet helemaal mee en brak de coronapandemie uit in maart. “Na maanden stil te hebben gezeten mochten volgens het RIVM en de overheid concerten op kleine schaal wel doorgaan in verband met de pandemie, helaas wel voor een zittend publiek”. Voor Marwan was dit de drijfveer om het uiterste te geven en iets moois neer te zetten. “Op 28 augustus 2020 gaven we als een van de eerste in Nederland weer een hiphop concert tijdens de coronapandemie”.

“Terugblikkend merk ik dat veel ben gegroeid als organisator. De grootste transformatie die sinds de eerste editie is de professionaliteit die erbij is komen kijken. We hebben inmiddels een team van een aantal mensen samengesteld die ons te ondersteunen op verschillende vlakken. Van marketingstrategieën tot de financiële administratie. Daarnaast zullen we binnenkort de vierde editie van evenement aankondigen en streven we naar ongeveer duizend bezoekers. In de toekomst hoopt Marwan het evenement nog verder uit te breiden. “We zouden graag willen uitgroeien tot één van de grootste hiphop evenementen in Nederland, met nationale en internationale acts die optreden op meerdere podia”.

“We doen het natuurlijk voor de Nederlandse hiphopcultuur”.

Hoe is het om als artiest op voor het eerst op te treden?

De spanning, de passie, de energie, voor het allereerst optreden is zeker wennen. Lucas Bien trad afgelopen maand voor het eerst op bij het hiphop evenement 4 Da Culture. De 18-jarige artiest afkomstig uit Hoofddorp maakt pas een jaartje muziek en kreeg de kans om voor het eerst te schitteren voor een groot publiek. Vol zenuwen wacht hij wacht af op de trappen van de backstage. De muziek stopt en zijn naam wordt omgeroepen, het is nu of nooit. Tijdens het opkomen barst het los, de muziek dreunt door de speakers en het publiek is enthousiast. Alle aandacht is gericht op Lucas, het publiek springt op en neer. Langzamerhand begint hij wat losser en losser te komen. Het is het begin van iets nieuws en een ervaring rijker. Het was volgens Lucas een ervaring om nooit te vergeten.

Meesterproef: Het ontstaan van Lelystad

By Tara van Meeteren April 2, 2023 April 2, 2023 Meesterproef

De stad bestaat nog niet eens 100 jaar en toch heeft Lelystad een bijzondere geschiedenis, want wat 73 jaar geleden nog een klein eilandje was, is nu uitgegroeid tot de hoofdstad van de provincie Flevoland. Maar hoe heeft de stad dit voor elkaar gekregen en hoe kijken Lelystedelingen tegen deze geschiedenis aan?

Van eiland tot hoofdstad van de provincie Flevoland

Het is één van de jongste steden van Nederland en is ontstaan vanuit het water: Lelystad. Sinds 1980 is de stad officieel een gemeente, maar al voor die tijd woonden er mensen. De allereerste bewoners arriveerden al in 1950. In die tijd was Lelystad niets meer dan een eiland, genaamd het Werkeiland, midden in het IJsselmeer. Op dit eiland woonden de werklui die ervoor zorgden dat Lelystad de stad kon worden zoals het vandaag de dag is. Maar hoe was het om te leven op het Werkeiland en hoe was het om de stad steeds meer te zien groeien? Annie Boterhoek (88) en Johan Boterhoek (85) woonden op het Werkeiland en hebben de stad letterlijk zien groeien: “Wij schreven al Lelystad in de vijftiger jaren.”

In 1954 kwamen Johan en Annie op het Werkeiland wonen. Johan was 16 jaar en werkte destijds op een sleepboot genaamd de ‘Elise’. Johan zijn taak was om ingenieurs en opzichters te vervoeren naar het eiland. Annie was 19 jaar en kwam samen met haar ouders van Texel om op het Werkeiland te wonen. Haar vader werd de havenmeester van het eiland.

Johan en Annie kenden elkaar eerst niet. De sleepboot van Johan lag een paar meter voor het huis waar Annie woonde. Het duurde dan ook niet lang tot er een vonk oversloeg tussen de twee. “Ik reed een keer met de fiets over het Werkeiland langs de boot waar hij op zat en ineens sprong er iemand achter op mijn fiets. Dat was hij. Inmiddels zit hij al meer dan 60 jaar achter op die fiets”, vertelt Annie met een glimlach. In 1960 trouwden ze met elkaar en kwamen ze bij Annie haar ouders in te wonen. Dit huis staat er vandaag de dag nog steeds.

Beiden vonden het leven op het Werkeiland erg fijn. Zo werd er veel georganiseerd voor de bewoners. Ze konden bijvoorbeeld één keer in de twee weken naar de film en ook werden er toneelstukken opgevoerd. Ondanks dat er op het eiland een goede sfeer heerste, kon het soms ook gevaarlijk zijn. Het was een klein eiland van maar zeven kilometer lang en vlak bij het huis waar Annie woonde lag een grote bouwput waar de sluis en het gemaal Wortman aangelegd werden. Hierlangs liep een dijk waar grote vrachtwagens overheen reden. Annie moest elke dag via deze dijk lopen om naar werk te gaan. “Met slecht weer hebben mijn ouders mij wel eens weggebracht omdat ik niet via die smalle dijk durfde te lopen. Dat weggetje, was een en al vieze klei, zand en prut”, vertelt Annie.

Door de werklui werd er hard gewerkt aan het inpolderen. “Ze begonnen met grote zandzuigers aan de buitenkant en ze spoten niks anders dan jaar in jaar uit zand, zand en nog eens zand. Langzaamaan werd die zandplaat groter en groter”, vertelt Johan. Een belangrijk onderdeel bij het droogleggen van Oostelijk Flevoland was gemaal Wortman. Dit was één van de drie gemalen die werd gebruikt bij het droogleggen van de polder. “Ik was erbij toen het gemaal voor het eerst ging draaien. Ik vond dat zo mooi toen die motoren aangingen. Ik kreeg tranen in mijn ogen zo schitterend vond ik dat”, vertelt Annie. Nadat Oostelijk Flevoland droog kwam te liggen, werden de eerste huizen gebouwd.

Volgens Annie en Johan zag je daar niet veel van. Het was namelijk ongeveer acht kilometer van het voormalige Werkeiland naar het centrum van Lelystad. “Op een gegeven moment moesten we verhuizen naar ‘de nieuwe stad’. Toen ter tijd was alles nog splinternieuw. De verf was nog nat bij wijze van spreken. Uiteindelijk zijn we verhuisd naar waar we nu wonen, maar dat was er toen nog helemaal niet”, vertelt Johan.

In het begin was het imago van Lelystad niet zo positief. Mensen die van buitenaf kwamen begonnen al snel te klagen dat er in Lelystad niks was. Voor Johan en Annie voelde dit helemaal niet zo. “Wij hadden alles al, omdat we van niks kwamen van het eiland”, vertelt Johan.

Barry Porsius (49) directeur van City Marketing Lelystad heeft het ontstaan van de stad niet bewust meegemaakt. Wel geeft hij toe dat het imago van Lelystad inderdaad niet heel positief was vroeger. Zo stond Lelystad bekend als lelijkstad en de stad had veel te maken met leegstand en criminaliteit. “In de jaren tachtig stond er zelfs in de Telegraaf dat je niet naar Lelystad moest gaan omdat het een gevaarlijke stad was”, vertelt Porsius.

Inmiddels is het imago van Lelystad verbeterd ten opzichte van vroeger. Wel is het nog zo dat je het een en ander moet uitleggen aan je omgeving wanneer je naar Lelystad verhuisd.” Om die reden hadden wij met onze laatste wooncampagne ons gericht op de doorzetters, de buitenbeentjes, de mensen die anders durven te denken en die gaan voor kwaliteit”, vertelt Porsius. Inmiddels is het imago van Lelystad steeds meer aan het veranderen van lelijkstad naar een goed alternatief met veel groen, rust, ruimte en water. “Ik hoop voor de toekomst dat de stad nog beter wordt voor de mensen die er wonen,” voegt Porsius toe.

Ook Johan en Annie vinden het erg fijn wonen in Lelystad. Zij gaan hier niet meer weg. Terugkijkend naar vroeger vonden ze het niet bijzonder om op het eiland te wonen. Zij accepteerde dat als normaal. Zo voegt Johan tot slot toe: “Je moet eerst een eiland maken om dijken aan te sluiten en een gemeenschap te vormen. Later denk je: dat had toch wel iets hé?”

Meesterproef: Er bestaat geen afval.

By Merel Timmer April 2, 2023 April 2, 2023 Infographic, Meesterproef, Sustainability, Video

Er bestaat geen afval,

alleen maar in het hoofd van de samenleving. Hoe goed we ook ons best doen om afval te scheiden en te recyclen, geen afval produceren is altijd beter dan het moeten verwerken. maar hoe kan je geen afval produceren? Door bezig te zijn met Upcycling.
Amsterdam produceert gemiddeld minder huishoudelijk afval dan gemiddeld Nederland, maar waarom kampen we nog steeds met een groot afvalprobleem? Omdat de samenleving een andere mindset moet krijgen door anders naar afval te gaan kijken. Deze contentproductie informeert en inspireert Amsterdammers om met een andere blik naar hun eigen afval te kijken en te gaan beginnen met upcyclen.

Productie 1:

Daniela Buonvino, een Italiaanse artiest die haar studio op de NDSM-Werf heeft en zich richt op met maken van upcycling lampen en andere lichtinstallaties. Voor haar lampen gebruikt ze verschillende materialen van bijvoorbeeld meubels, afval van massaproductie of PET plastic beer kegs die ze ophaalt bij verschillende barretjes in Amsterdam. Daniela verandert afval in een nieuw bruikbaar product welke kan dienen voor dagelijks gebruik. Ze laat je graag zien hoe zij naar afval kijkt:

Productie 2:

Elk huishouden kan een verschil maken, dit begint bij bewustwording van je eigen afvalproductie en te weten hoe je dit kan verminderen. In deze infographic vertel ik je meer over het afvalgebruik van Amsterdam en waarom upcyclen goed is voor het afval verminderen.

Een getikte hobby: een toetsenbord van 250 euro

By Megan Mekelenkamp April 2, 2023 April 2, 2023 Artikel, Meesterproef, Meesterproef, Video

Hobby’s. Bijna iedereen heeft er wel één. Sommige hebben er wel meer. De één houdt van tekenen, de ander van muziek maken. Maar er zijn ook hobby’s waar je misschien nog nooit van hebt gehoord. Het bouwen en aanpassen van mechanische toetsenborden is daar misschien wel één van.

Als je een computer hebt, heb je ook een toetsenbord. Voor de meeste mensen is dat geen bijzonderheid en kijken ze daar ook weinig naar om. Als je een keer een nieuwe moet aanschaffen, kijk je naar de prijs en of het een beetje lekker typt. Sommige mensen hebben juist van dit alledaagse object een hobby gemaakt. Het in elkaar zetten, aanpassen en volledig customizen van toetsenborden heeft op het internet een grote community. Een toetsenbord is voor deze mensen meer dan alleen een functioneel object. Het is een bezigheidstherapie waar ze hun creativiteit in kwijt kunnen.

Hoe werkt het?

De kern van deze hobby zit hem natuurlijk in het object. Het mechanische toetsenbord. Dat is anders dan het normale toetsenbord dat er bijvoorbeeld op een laptop zit. Bij een mechanisch toetsenbord wordt iedere toets ondersteund door een veertje en een switch. Dat is het mechanisme onder een toets wat ervoor zorgt dat je erop kunt drukken. Dat zijn meteen de eerste onderdelen die je naar je eigen smaak kunt kiezen. Er zijn honderden opties voor verschillende switches. Iedere soort zorgt voor een ander geluid wanneer je typt en ook een lichter of zwaarder gevoel bij het intoetsen.

Naast dit zijn de kernonderdelen het bord waar de elektrische aansluiting doorheen loopt, een behuizing en keycaps. Keycaps zijn de kapjes over de toetsen heen waarop staat welke toets het is. Binnen deze onderdelen zijn ook weer eindeloos veel opties om alles net even anders te kiezen zodat het helemaal op maat gemaakt bij jou past. Wel of geen verlichting, extra toetsen of juist minder toetsen. Je kunt het zo gek niet bedenken. Maar hoe kom je er ooit op om dit allemaal te doen?

Romy’s eerste toetsenbord

Romy (23) werkt als websitebouwer vanuit huis. Sinds een halfjaar heeft zij haar eerste mechanische toetsenbord en sindsdien is het haar hobby. Ze gebruikte altijd een toetsenbord van Apple, maar toen die stuk ging besloot ze iets anders te zoeken: ‘Ik had hem pas een jaar, dus hij ging snel kapot. Daarom besloot ik op YouTube reviews te zoeken van toetsenborden. Toen kwam ik iemand tegen met een mechanisch to

etsenbord.’ Romy raakte al gauw verzeild in alle video’s over de verschillende onderdelen en zocht al naar uitlegvideo’s over het in elkaar zetten. ‘Ik ben helemaal niet zo technisch aangelegd,’ zegt ze lachend, ‘maar ik was meteen overtuigd dat ik ook zo’n toetsenbord wilde.’

Nadat ze uitgebreid had onderzocht welke onderdelen ze wilde hebben, besloot ze ervoor te gaan. ‘Ik moest wel even slikken, want het is een enorm dure hobby. Ik had nooit verwacht dat ik zoveel geld uit zou geven aan een toetsenbord. Het kostte me bijna 250 euro.’ Gelukkig heeft ze er geen spijt van: ‘Toen ik voor het eerst aan de slag ging was het bijna therapeutisch. Het is een beetje als puzzelen of LEGO bouwen. Ik genoot er enorm van en het brengt me meer plezier wanneer ik nu aan het werk ben.’

Een echte hobby

Inmiddels is Romy een echte liefhebber en heeft ze al een paar toetsenborden voor vrienden gebouwd. ‘Ik had nooit echt een hobby eigenlijk, ik zocht altijd al iets waar ik me soms even in kan verliezen. Dat heb ik nu gelukkig gevonden’ vertelt ze met een glimlach. ‘Wanneer ik iemand vertel dat dit mijn hobby is lachen ze soms. Zeker als ze horen dat het best duur is. Maar voor mij is de ontspanning en het plezier wat ik eruit haal nog veel meer waard.’

Hoe heeft de afwezigheid van een ouder invloed op het kind?

By Sade Westerkamp April 2, 2023 April 2, 2023 Meesterproef, Meesterproef, meesterproef, Podcast, Tekst

Vaak wordt er bij een afwezige ouder gedacht aan fysieke afwezigheid. Deze afwezigheid beperkt zich echter niet tot het fysieke aspect, want het kan zich ook uiten op emotioneel en mentaal niveau. Als volwassene kan je erg worstelen met bepaalde patronen als gevolg van een afwezige ouder, zo ontwikkelt iedereen zijn eigen overlevingsmechanismen. Hoe heeft dit zich vertaald in het leven van Max en Blanche?

Wanneer Nederlands-Nieuw-Guinea wordt overgedragen aan Indonesië in 1962, komt Max Pattiapon als 15-jarige jongen naar Nederland. Zijn vader geeft hem honderd gulden en vraagt hem goed te zorgen voor zijn broertjes en zusjes. Samen wachten ze in Nederland op de hereniging met hun vader, totdat blijkt dat hij nooit zal komen. Welke impact heeft dit gehad op Max?

Blanche heeft gedurende haar opvoeding veel negativiteit meegekregen en kon dit in haar kindertijd niet goed plaatsen. Later kwam ze tot het besef dat ze is opgegroeid met een emotioneel afwezige vader, die op dat moment het beste deed wat hij kon doen. Hoe oefende dit invloed uit op haar gedragingen, overtuigingen en uiteindelijk haar eigen moederschap?

Kopie

Aan de ene kant heb ik mijn pubertijd en mijn jonge jaren als heel liefdevol ervaren. Het voelde alsof mijn ouders er altijd voor me waren en ook altijd voor mij klaarstonden. Mijn moeder was superlief, overbezorgd en heel geduldig en mijn vader was ook heel lief, maar hij had ook een hele andere kant. Die kant kon heel streng en boos zijn. Als klein kind begreep ik niet zo goed waar die kant vandaan kwam en op dat soort momenten kon het flink botsen tussen ons. Deze kant van mijn vader is er al geweest zolang ik me kan herinneren. Mijn moeder vertelde dat ik in mijn jonge jaren vrij opstandig was en last had van driftbuien. Toen ik in de pubertijd kwam werd deze opstandigheid alleen maar groter. Als mijn vader zijn frustraties op mij afreageerde, ging ik op dezelfde manier terug reageren. Wij waren eigenlijk precies hetzelfde en daarom botste het, ik was zijn kopie.

‘Vertrouw niemand’

Voor begrip rondom mijn vaders situatie was er niet zoveel plek in mijn puberjaren, er zat vooral woede in mij. Mijn vader was namelijk zo streng dat ik amper wat leuks mocht doen buitenshuis als meisje. Ik zag heel duidelijk dat er verschillen waren tussen de activiteiten die mijn vriendinnen mochten doen en de dingen die ik mocht doen. In die periode van mijn leven miste ik die vrijheid heel erg! Mijn vader haalde mij overal op met de auto en het liefst bleef hij constant bij mij. Hierdoor drukte ik graag extra op de knoppen; als hij zei dat ik naar links moest gaan, ging ik naar rechts. Ik had vroeger het gevoel dat mijn vaders kant van de familie alles vanuit negativiteit benaderde. En dat heeft echt heel veel impact gehad op mijn leven. Die negativiteit uitte zich bijvoorbeeld in de uitspraak ‘vertrouw niemand’, wat ik al van jongs af aan te horen kreeg. Die uitspraak zat volledig in mijn systeem.

Burn-out

Toen ik achttien was kreeg ik een relatie met een jongen die bijna hetzelfde gedrag vertoonde als mijn eigen vader. Voor mij was dat gedrag toen herkenbaar, waardoor ik ook in de relatie bleef. In de verhouding tussen mijn eigen ouders was mijn vader ook altijd dominant aanwezig en zag ik mijn moeder heel vaak verdrietig. Het was normaal dat er vaak werd geschreeuwd, dus zag ik dit ook niet als een probleem in mijn eigen relatie. Wat ik me kan herinneren is dat wanneer ik op mijn kop kreeg mijn vader zei dat ik moest stoppen met huilen. Ik had het idee dat mijn gevoelens grotendeels wegwaren, hierdoor was ik ook niet bang in een gewelddadige relatie. Later dacht ik: ‘is deze relatie eigenlijk wel zo goed?’, maar op het moment zelf had ik de kracht niet om eruit te stappen. Ik dacht dat ik niet beter verdiende en zo hadden mijn gevormde overtuigingen veel invloed op mijn eigenwaarde. Toen ik ouder werd kwam ik in een burn-out terecht en moest ik wel gaan nadenken over mijn eigen gedragingen en overtuigingen. Ik vroeg me af waarom ik bepaalde keuzes bleef maken en waar ze vandaan kwamen. Ik ging terug naar mijn eigen jeugd en koppelde bepaalde gebeurtenissen heel erg aan die aangeleerde negativiteit. Ik had hierdoor een hele lage eigenwaarde ontwikkeld, terwijl dat absoluut niet de bedoeling is geweest van mijn ouders. Ze zijn er altijd voor me geweest, maar onbewust hebben zij hun trauma’s op mij geprojecteerd. Doordat mijn ouders twee uitersten van elkaar waren, ontbrak de balans voor mijn gevoel. Hierdoor voelde mijn hele jeugd zwart-wit. Op het moment dat ik iets ‘normaals’ meemaakte klopte de situatie niet voor mij. Zodra iemand lief tegen mij was in een relatie vond ik dat raar en ging ik zelf chaos creëren. Balans bestond niet in mijn hoofd.

Veilig

Toen ik klein was had ik nog niet in de gaten dat mijn vader vanuit zijn trauma handelde naar ons toe. Voor mijn gevoel was mijn vader gewoon heel erg streng en kon ik niet goed plaatsen waarom. Achteraf gezien besefte ik dat mijn vader heel veel pijn en verdriet had en niet wist hoe hij hiermee om moest gaan. Ik denk dat hij dit onbewust op zijn kinderen heeft afgereageerd, vanuit onmacht. Doordat ik dit heb meegemaakt wist ik dat ik het anders wilde aanpakken bij mijn eigen kinderen. Ik heb geleerd dat ik mijn kinderen ten alle tijden een goed en vooral veilig gevoel wil geven. Het motiveerde mij om een omgeving creëren, waarin ze weten dat ze ten alle tijden met alles naar mij toe kunnen komen. Ik ben me dan ook flink gaan verdiepen in pedagogiek, want ik heb altijd al geweten dat het ook anders kon. Sinds ik naar mijn intuïtie ben gaan luisteren heeft dit heel veel toegevoegd aan mijn eigenwaarde. Ik haal er kracht uit om het goede te zien in mensen en ze juist te vertrouwen, totdat het tegendeel bewezen is.

Delen is helen: hippe noodzaak

By Sylke Schouwenaars April 2, 2023 April 2, 2023 Meesterproef

De laatste jaren is er een toenemende belangstelling voor zelfontwikkeling en persoonlijke groei onder jongeren. Meer en meer jongeren willen hun potentieel ontdekken, zichzelf verbeteren en gelukkiger en succesvoller worden in hun leven. Sinds een aantal jaar zien we een groei in de trend rondom zelfontwikkeling bij jongeren. We gaan samen met Lynda Visser, lifecoach, na waarom dit een trend is geworden onder jongeren en wat het precies inhoudt.

De trend rondom zelfontwikkeling begint in 2020. Zelfontwikkeling is het proces waarbij iemand bewust werkt aan zijn of haar eigen persoonlijke groei en ontwikkeling. Zelfontwikkeling kan bereikt worden door het volgen van trainingen, workshops, het lezen van boeken, het inzetten van een coach of mentor, deelnemen aan meditatie of mindfulness, het opdoen van nieuwe kennis en vaardigheden en regelmatig reflecteren op gedachten, emoties en gedragingen. Lynda vertelt ons dat het een logisch gevolg is van de pandemie. “In 2020, kwamen alle jongeren thuis te zitten en viel hun sociale leven weg. Dit heeft voor veel depressie gezorgd onder deze doelgroep. Ook was het een tijd dat alles werd stilgezet en we moesten roeien met de riemen die we hadden.” Lynda legt verder uit. Het leven van iedereen en vooral van jongeren in de bloei van hun leven letterlijk werd stilgezet. Hierdoor kregen zij meer tijd thuis en tijd om na te denken over het leven en hun doelen hiervan. Dit heeft gezorgd voor meer interne worsteling bij jongeren.

Alleen met je gedachte

Op dit moment is de ontwikkeling onder jongeren begonnen. Lynda: “In het begin van de pandemie hebben we veel jongeren gezien die hierdoor last hadden van onzekerheden, depressies en vereenzaming.” Ze legt ons uit dat het juist voor jonge mensen zo belangrijk is om sociale contacten te hebben. Wel, wijst Lynda ons erop dat jongeren hun problemen vaak wegstopten en maar door het leven vlogen. Op het moment van de pandemie en het stilzetten van hun leven, kwamen ook hun problemen en gevoelens aan het licht. “Vanaf hier zien we de trend beginnen. Jongeren moesten hun gevoelens kwijt en zochten verbinding op het internet. Op sociale media platformen waren er steeds meer die spraken over hun depressies.” Vertelt Lynda. Meer en meer jongeren deelden hun gevoelens.

Je bent niet alleen

Door middel van het delen van de gevoelens verdween langzaam maar zeker het taboe rondom persoonlijke worstelingen en zien we juist een groei in zelfontwikkeling. Lynda vertelt dat er door sociale media een gevoel van saamhorigheid is ontstaan. Ook deelde jongeren tips op de platformen om uit een depressie te komen en je bezig te houden met zelfontwikkeling. “Jongeren kwamen erachter dat ze niet alleen zijn, ondanks dat dit soms wel zo voelt. Je kan het bijna zien als het toereiken naar elkaar op afstand.” Legt Lynda uit. Op deze manier ontstond er een groei in het delen van je persoonlijke groei op sociale media platformen wat anderen kan beïnvloeden op een positieve manier.

Samen staan we sterk

Lynda vertelt dat dit te maken heeft met het delen van echte verhalen die een ander kan helpen. Sommige jongeren die zijn begonnen met het delen van deze processen hebben er zelfs een baan aan over gehouden als influencer. Lynda: “Dit is waar we de sociale kanalen voor kunnen gebruiken op een positieve manier. Het is klaar met het pochen over hoe goed je het hebt. Het is tijd om echte verhalen te delen en anderen te motiveren en te helpen dit ook te bereiken door middel van zelfontplooiing.” Door middel van het delen van gevoelens en depressie kun je anderen helpen. Door te delen hoe jij hiermee omgaat kun je mensen inspireren.

De reis naar mijzelf

Het leven ligt voor me, als een open boek

Maar wie ben ik en waar ben ik naar op zoek?

Een gevoel van onrust blijft me plagen

Ik wil mezelf ontwikkelen, maar waar moet ik beginnen?

Het lijkt soms alsof ik vast zit in een mal

Van verwachtingen en sociale druk in overtal

Maar ik wil losbreken en mijn eigen weg volgen

Mijn eigen stem vinden en mijn eigen leven vormen

Dus begon ik aan een reis, een zoektocht naar mezelf

Door obstakels en uitdagingen, stap voor stap, zonder stel

Ik vond mijn passies en mijn dromen

Ik ontwikkelde mijn talenten en mijn potentieel, zonder te versomen

En dan, na lange tijd van zoeken en ontdekken

Voelde ik de transformatie, een innerlijke wekken

Een gevoel van vrede en zelfvertrouwen, eindelijk bereikt

Ik ben klaar om mijn vleugels uit te slaan, zonder iets dat mij nog remt

Jonge zielen zoals ik, blijven groeien en leren

Op weg naar ons doel, zonder om te keren

We zullen obstakels tegenkomen, dat is een feit

Maar we weten dat we sterk genoeg zijn, om elk probleem te overleven en vooruit te gaan met gratie.

Meesterproef: traditionele hekserij voor spirituele ontwikkeling

By Carolien Borsch April 2, 2023 April 4, 2023 Meesterproef, Meesterproef, Uncategorized

‘Iedereen doet aan hekserij’

Al eeuwenlang groeien wij op met een onjuist stereotype van wat wij ‘heksen’ noemen. Hoge puntenhoeden, zwarte gewaden, vliegen op bezemstelen en bovennatuurlijke hocus pocus. Ondanks dat velen hekserij nog koppelen aan dit onrealistische cliché, neemt de verwondering voor dit controversiële onderwerp tegelijkertijd vlug toe. Joyce van Tilborg is een traditionele heks, maar noemt zichzelf liever een wijze vrouw. Ze gelooft in het animisme, een spirituele zienswijze die ervan uitgaat dat alles energie bevat. Na haar bijzondere ervaringen met volksmagie tijdens haar reis door Schotland, deelt Joyce haar visie, kennis en ervaringen met spirituele mensen van over de hele wereld.

“Traditionele hekserij is voor mij al jaren een dagelijkse kost”. Joyce lacht vriendelijk en vouwt haar handen om een warme kop koffie. “Mijn moeder deed aan hekserij, mijn opa was vrijmetselaar en zo hebben we nog meer van dat soort mensen in de familie zitten.” Wanneer ik Joyce vraag naar haar definitie van traditionele hekserij, antwoord zij met “zorgen en oog hebben voor alles wat leeft.” Ze neemt een slok van haar koffie en schudt met haar hoofd. “Ik vind heks bovendien maar een naar woord. Het is een geuzennaam, mensen denken gelijk aan van die stereotype uiterlijkheden, enge rituelen en dierlijke offers. ‘Heks’ is gewoon een woord dat tevoorschijn is gekomen in de Middeleeuwen, want iemand moest de boosdoener zijn,” vertelt ze. “Als we écht kijken naar deze ‘heksen’, waren dit gewoon onze vroedvrouwen of mensen die zich bezighielden met kruiden of de menselijke psyche.” Joyce kijkt naar haar koffie en weer naar mij. “Ik noem ons daarom liever wijzen”, voegt ze glimlachend toe.

Joyce is nog niet heel lang terug van haar bijzondere reis door Schotland. “Mijn moeder ging hier altijd lange tijden naartoe voor de hekserij. Omdat ik haar moest missen was Schotland voor mij eerst not done”, legt ze uit. “Voordat zij overleed vertelde zij mij dat ze uitgestrooid wilde worden in Malta of Schotland. Om dit voor haar te doen ben ik naar Schotland gegaan.” Joyce zet haar koffie opzij en leunt iets naar voren. “Eenmaal daar begon ik haar te begrijpen. Het was een hele rare gewaarwording, maar het voelde als thuiskomen.” Haar sprankelende ogen en lachrimpels spreken boekdelen. “Ik ben op eigen tempo de omgeving gaan verkennen. Ik ben gaan vissen en gaan koken voor ouderen of mensen die het wat minder hadden. Zo ben ik in aanraking gekomen met mensen die aan volksmagie deden. We wisselden interesses uit, hadden steeds langere gesprekken en voordat ik het wist kreeg ik een soort les.” Ik zie de verwondering in Joyce haar ogen, alsof ze het nog steeds niet helemaal kan geloven. “Ik heb daar geleerd om met de natuur te werken; de maan en de zon, tijd kennen we daar niet. Sindsdien leef ik met mijn omgeving, met de natuurritmes. Ook dat is hekserij voor mij, een bewustwording van wat er om je heen gebeurt,” verheldert Joyce. Ze haalt haar schouders op. “En ja, het is ook een stukje manipuleren, maar doen wij dat niet allemaal?” Ze glimlacht en leunt naar achter in haar stoel. “De grap van hekserij is dat iedereen eraan doet. Iedereen probeert, zonder dat zij dit misschien door hebben, energieën te manipuleren. Denk maar eens aan het opsteken van een kaarsje voor iemand anders, ook dat is een ritueel. En waar denk je dat dat vandaan komt?” Joyce lacht en schudt met haar hoofd. “Maar ons verklaren ze voor gek.”

Inmiddels deelt Joyce haar visie, kennis en ervaringen rondom traditionele hekserij met spirituele mensen van over de hele wereld. Dit doet zij door middel van workshops, kaartleggingen en haar zelfontwikkelde heksenopleiding. “De eerste stap in hekserij, al noem ik het zelf liever ‘spirituele ontwikkeling’, is je zintuigontwikkeling,” vertelt Joyce vastberaden. “Door ons bezig te houden met onze zintuigen, ‘wat hoor ik?’, ‘wat ruik ik?’ en ‘wat voel ik?’, kunnen we langzaam terug naar wie we horen te zijn.” Joyce legt uit dat deze ontwikkeling haar enorm heeft geholpen bij het begrijpen en voelen van haar emoties en het iedereen, spiritueel van aard of niet, aanraad.

Joyce neemt een slok van haar inmiddels koude koffie en lacht. “Ik ben dan blijkbaar een ‘heks’, maar kijk mij nou in mijn spijkerbroek en vestje, ik houd niet van theatraal. Doe maar gewoon normaal, onze wereld is al maf genoeg.”

Introductie tot zintuigontwikkeling

Met haar zelfontwikkelde heksenopleiding deelt Joyce van Tilborg haar visie, kennis en ervaringen met spirituele mensen van over de hele wereld. Volgens haar is ‘zintuigontwikkeling’ de eerste én belangrijkste stap in de hekserij. In de tegenwoordige wereld zijn wij niet meer in touch met onze zintuigen. We krijgen simpelweg veel te veel prikkels om bij ieder geluidje of geurtje stil te staan. Toch is deze bewustwording van groot belang voor het creëren van (spiritueel) balans. In dit audioverhaal geeft Joyce een introductie tot zintuigontwikkeling. Luister aandachtig en doe mee met de simpele oefening, zodat ook jij aan de slag kunt gaan met je eigen, spirituele ontwikkeling.