‘Het laatste wat ze tegen mij zei aan de telefoon was dat ze van me hield. Dat bleef ze herhalen tot ik wegviel.’ Ed (59) liep als één van de eerste COVID-19 op in Nederland. Hij merkte al gauw dat er iets niet goed was wanneer hij nog amper kon ademen. Dezelfde dag werd hij op de Intensive Care in coma gebracht en is vervolgens drie weken in slaap gehouden. ‘Toen ik wakker werd voelde ik het zuurstofmasker op mijn gezicht, maar ik was zo verward van alle medicatie. Ik dacht dat ze me Darth Vader van me wilde maken. Ze vertelde dag ik weg was geweest voor 3 dagen, want de waarheid zou me te veel stress opleveren. Na de Intensive Care dacht ik het ergste gehad te hebben, maar wat had ik dat mis.’
Ed heeft last van meerdere klachten die erg lastig zijn om mee te leven. Denk hierbij aan de klachten die horen bij de nasleep van het eerste COVID-19 virus, maar hij heeft ook last van een post-coma syndroom. ‘Ik heb altijd wielrennerslongen gehad. Althans, dat zeiden mijn vrienden altijd omdat ik vroeger al zo lang mijn adem in kon houden onder water. Het is nu heel raar dat ik niet eens normaal kan ademen.’ Hij is door de coma ook 18 kilo afgevallen en enorm afgezwakt. ‘Het heeft weken geduurd voordat ik rechtop kon zitten in mijn bed. Na een maand mocht ik pas mensen ontvangen. Ik wilde zo graag weer dat alles normaal was, dat ik op een avond naar de wc ging zonder door te hebben hoe zwak ik eigenlijk echt was. Ik eindigde huilend op de grond, wachtend tot de verpleegkundige me op kwam rapen.’
Ed heeft diepe respect voor het zorgpersoneel waar hij aan het begin door is geholpen. ‘Ik voelde me in het revalidatiecentrum zo veilig, dat ik moest huilen toen ik naar huis moest.’ Wat daarna gebeurde had Ed totaal niet aan zien komen, vooral in contrast met de zorg die hij aan het begin kreeg. ‘Ik viel in een soort gat. Ik kwam op allerlei wachtrijen te staan. Als ik klachten had moest ik naar de huisarts, die zich geen raad wist. Na verschillende soorten onderzoeken bij verschillende medici die nergens op uitliepen, heb ik zelf contact opgezocht met de artsen die mij tijdens mijn opname hadden behandeld. Zij stuurde mij door naar een cardioloog die erachter kwam dat mijn hart er slecht aan toe was. Dit had ik nooit geweten al had ik niet zelf doorgezocht, en ervaarde veel weerstand. Ik voel me soms net een veteraan, die na de overwinning van de strijd wordt gerespecteerd en geholpen, maar vervolgens in de steek wordt gelaten wanneer het niet meer interessant is.’
Ed is het totaal niet eens met de maatregelen: ‘Ik vind de communicatie vanuit de overheid polariserend. De uitspraken naar het volk zouden ons moeten verbinden, hoop moeten bieden, maar het voelt alsof ze met het omgekeerde bezig zijn.’ Ed vindt dat als je je best doet om je weerstand goed te houden, je ook zelf mag weten of je je laat vaccineren of niet. Hij vindt het belachelijk dat het de overheid het toelaat om ongezond gedrag te promoten en vervolgens iedereen ertoe te dwingen zich te laten vaccineren. ‘Waarom liggen er kant- en klare maaltijden en sigaretten nog in de supermarkt, maar moeten we ons wel laten vaccineren? Ik vind dat scheef.’
‘Het klinkt cliché, maar ik leef echt voor mijn kinderen. Na mijn opname ben ik als mens volledig veranderd. Ik ben anders gaan kijken naar geld, de overheid, gezondheid en het leven. Hoe kwetsbaar het kan zijn. Mijn dierbaren zijn de reden dat ik blijf knokken voor mijn gezondheid. En voor andere ex coronapatiënten: Geef je volledig over aan je herstel. Het wordt echt beter, maar bied geen weerstand. Weerstand maakt geen herstel.’
Fotoserie: Geen Griep
Ed (59) heeft drie weken lang in coma gelegen op de Intensive Care door COVID-19. Hij probeert er al twee jaar weer bovenop te komen. Zijn grootste motivatie om te sleutelen aan zijn gezondheid zijn zijn drie dochters en lieve vriendin Rachel.
